ΑΝΑΓΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΓΥΣ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Θα ήταν δύσκολο να περιγράψει κανείς την τρέχουσα κατάσταση της χώρας όσο τίποτε άλλο παρά κρίσιμη. Ας ανασκοπήσουμε πού βρίσκεται σήμερα η χώρα:(Α) Έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία. Η χώρα θα κυβερνείται, κατ ‘ουσίαν, από τις Βρυξέλλες. Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, οι ελληνικές κυβερνήσεις θα έχουν μόνο «συμβουλευτικά» και «διευθυντικά» καθήκοντα. Μπορούν να προτείνουν νόμους που θα πρέπει να εγκριθούν από τις Βρυξέλλες και θα μπορούν να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του κράτους, και πάλι υπό την επίβλεψη των Βρυξελλών. Πιο συγκεκριμένα, αυτές οι κυβερνήσεις θα είναι οι φοροεισπράκτορες για τη Γερμανία και τους συμμάχους της. Με άλλα λόγια, οι κυβερνήσεις αναλαμβάνουν το ρόλο των “κοτζαμπάνηδων” στα προεπαναστατικά χρόνια που συνέλεγαν φόρους για την οθωμανική κυβέρνηση. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι υπερβάλουμε, αλλά δεν είναι υπερβολή. Βάσει των σημερινών ευρωπαϊκών συνθηκών, θα παραμείνει αυτή η κατάσταση έως ότου το χρέος πέσει κάτω από το 70% του ΑΕΠ, το οποίο είναι απίθανο να συμβεί, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, σε αυτόν τον αιώνα.
(Β) Έχει πέσει η αξία όλης της δημόσιας περιουσίας: πλούτος που έχει συσσωρευτεί και πληρωθεί από τους φόρους του λαού θα έρθει υπό τον έλεγχο των Βρυξελλών και των πρακτόρων της. Στην πραγματικότητα, το ποσό της δημόσιας περιουσίας που παραχώρησε στους πιστωτές είναι απλά εκπληκτικό. Γεγονός είναι ότι, στο πλαίσιο της συμφωνίας, οι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν ακόμη και την εκμετάλλευση της Ακρόπολης (δεν είναι αστείο εδώ).
(Γ) Έχει ένα συντριπτικό χρέος: Στην αρχή της κρίσης, η χώρα είχε ένα δημόσιο χρέος 107% του ΑΕΠ (σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με διάφορα άλλα κράτη της ΕΕ). Στις αρχές του 2015, μετά από 2 «διασώσεις», το χρέος έφτασε 182% του ΑΕΠ. Κατά τη σύναψη αυτής της συμφωνίας, το χρέος αναμένεται να είναι στο 230% του ΑΕΠ. Σε αυτό το επίπεδο, εκτός εάν η Ελλάδα μπει σε έκτακτα επίπεδα ανάπτυξης, το χρέος δεν θα μειωθεί, επειδή ακριβώς εξυπηρετώντας τα επιτόκια, θα δημιουργείται μεγάλη πίεση στην οικονομία. Η Ελλάδα θα αποτελέσει μια μόνιμη αποικία χρέους.
Έτσι, τι πρόκειται να συμβεί στο εγγύς μέλλον;
(Α) Η ύφεση θα επιδεινωθεί: Με όλους τους λογαριασμούς (και οι συντηρητικοί σε αυτό), η χώρα θα υποστεί μια πτώση 4% του ΑΕΠ αυτό το έτος, πιθανότατα να ακολουθήσει με μια άλλη πτώση 3% του ΑΕΠ το 2016.
(Β) Η ανταγωνιστική κατάσταση της χώρας θα επιδεινωθεί δραματικά. Το ΦΠΑ 23% σε τόσα πολλά είδη και στα εστιατόρια, θα καταστήσει τον τουρισμό στην Ελλάδα μη-ανταγωνιστικό. Όμως, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας δεν πρόκειται να είναι μόνο περιορισμένη για τον τουρισμό. Αυτό θα επηρεάσει κάθε επίπεδο δραστηριότητας, συμπεριλαμβανομένης της προσέλκυσης επενδύσεων. Ποιος θα είναι τόσο ηλίθιος να επενδύσει σε μια χώρα με 23% ΦΠΑ; Κάποιος μπορεί να πει ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να παρέχει ορισμένες απαλλαγές για τις επενδύσεις, αλλά να θυμάστε, το κράτος δεν έχει πλέον την εξουσία να το πράξει. Όλες αυτές οι «παρεκκλίσεις από τους κανόνες” θα πρέπει να εγκριθούν από τις Βρυξέλλες.
(Γ) Η ανεργία θα αυξηθεί: Αυτό είναι προφανές. Μια άλλη πτώση του ΑΕΠ κατά 7% (αισιόδοξα) θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας.
(Δ) Τα εισοδήματα και οι συντάξεις θα μειωθούν: Στην πραγματικότητα, αυτό είναι “ενσωματωμένο” στη συμφωνία. Ακόμα και οι μικρές συντάξεις θα μειωθούν κατά 5%, τουλάχιστον. Οι υψηλότερες συντάξεις, άνω των 600 Ευρώ, θα δεχτούν μια μεγάλη περικοπή. Οι επικουρικές συντάξεις θα εξαφανιστούν μέχρι το 2019.
(Ε) Οι Μαζικές απολύσεις, χωρίς αποζημίωση, θα είναι νόμιμες. Αυτό, πάλι, είναι μέσα στη συμφωνία.
(Ζ) Η μετανάστευση και η διαρροή εγκεφάλων θα φτάσει σε δραματικές διαστάσεις. Ποιος θέλει να ζει σε εκείνη την κατάσταση κρίσης; Οποιοσδήποτε μπορεί να ξεφύγει, θα ξεφύγει.
(Η) Ο πληθυσμός θα μειωθεί.
(Θ) Ο μέσος όρος διάρκειας ζωής θα μειωθεί. Έχει ήδη μειωθεί κατά 2 χρόνια. Αναμένεται να μειωθεί σε 6 χρόνια στο σύνολο, μόνο και μόνο επειδή το κράτος δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την υγειονομική περίθαλψη επαρκώς
Μπορούμε να σκεφτούμε περισσότερα, αλλά είναι καλύτερα να σταματήσουμε εδώ.
Πράγματι, τι είναι αυτό που έφερε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση;
(Α) Η πηγή του κακού είναι η καταστροφικά δομημένη ΟΝΕ, το ευρώ και το έλλειμμα διεθνούς και ευρωπαϊκής ρυθμιστικής εξουσίας. Η Euroelite εξαπέλυσε μια πραγματική εκστρατεία τρομοκράτησης, αλλά ήταν μια εκστρατεία βασισμένη σε βάναυσα επιχειρήματα. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ακόμα και Έλληνες με κουλτούρα παραδόθηκαν σε αυτό. Για αυτό, ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Κολλημένος γύρω από τη σύνδεση του με το Ευρώ και την πεποίθησή του ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είχε στείλει την Ελλάδα στη «λίθινη εποχή». Τώρα, εκπληκτικά, έχει “επανεκτιμηθεί” !!!! Καταπληκτικά !!
(Β) Μιά εκπληκτικά λάθος αφήγηση για τις αιτίες της κρίσης: Είναι πλέον ένα αξίωμα για τον μέσο Έλληνα, ότι η κρίση προκλήθηκε εξαιτίας της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, δεξιούς πολιτικούς και πελατειακές πολιτικές. Οι εξηγήσεις αυτές είναι τόσο εκπληκτικά παράλογες, που αψηφούν κάθε λογική υποστήριξη. Έχω αμφισβητήσει επανειλημμένα τους υποστηρικτές τους που τους στηρίζουν. Ακόμη και οι άνθρωποι που θεωρούνται ικανά να επεξεργάζονται μια λογική σκέψη το έχουν πιστέψει αυτό. Δεν μπορούν να το υπερασπιστούν, αλλά το πιστεύουν.
(Γ) Μία εκπληκτικά αδύναμη πολιτική ηγεσία: Από τον δύσμοιρη Γιώργος Παπανδρέου, στο Παπαδήμου, τον Αντώνη Σαμαρά, στον άπειρο Αλέξη Τσίπρα, που η αριστερή ηγεσία της χώρας εγκατέλειψε το επιθυμητό. Αλλά είναι κάτι βαθύτερο από αυτό. Η πολιτική ελίτ σήμερα ανταποκρίνεται στον ορισμό του Αϊνστάιν για την παραφροσύνη: “να κάνει το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα”. Το ελληνικό κοινοβούλιο ενέκρινε πρόσφατα το 3ο μνημόνιο κατανόησης με την ΕΕ, αν και κανείς δεν έχει αμφιβολίες ως προς την πιθανή έκβαση. Ο αριθμός των αποστασιών από το κυβερνών κόμμα ήταν σύμφωνα με τις προσδοκίες.
Έπρεπε οι πολιτικοί μας των τελευταίων 30 χρόνων να μην αγνοούν ότι το κριτήριο των στάσεων και των αποφάσεων μεταξύ των κρατών, μέσα στην Ευρώπη, και διεθνώς, είναι τα συμφέροντά τους.
(Δ) Απίστευτη ανικανότητα στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ: Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών ότι η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα δεν είχε ποτέ ή είχε ετοιμάσει ένα Σχέδιο Β είναι απλά εκπληκτικό, αν και αναμενώμενο.
Μας πίεζαν να αποδεχθούμε τα πάντα, ακόμη και της πλήρους υποταγής μας. Γιαυτό όσο προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις οι πιέσεις γινόντουσαν αφόρητες.
Η έλλειψη οποιασδήποτε εναλλακτικής επέτρεψε στους Γερμανούς να περιμένουν έως ότου οι πόροι της κυβέρνησης να φτάσουν στο “μηδέν”. Από την αρχή των διαπραγματεύσεων, δεχόμαστε ότι συζητάμε για μια παράνομη οικονομική άσκηση που «ο ισχυρός θα επιβάλει ότι επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος θα υποχωρεί και θα συμβιβάζεται». Αυτό είναι επιβεβαιωμένο διεθνώς.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι, επειδή περνάμε κρίσιμες στιγμές, γίνονται δεσμεύσεις που θα υποθηκεύσουν το συμφέροντα των μελλοντικών γενιών, και που μπορεί να οδηγήσουν σε κατακερματισμό του ελληνικού κράτους, απαιτείται ο έλληνας να σκεφτεί την αυτοσυντήρηση/επιβίωση της πατρίδας. Οι σχέσεις μεταξύ κρατών στο ευρωπαικό και στο διεθνές σύστημα είναι σχέσεις ισχύος, και «η γέφυρα μεταξύ κρατών είναι το συμφέρον». Πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχουμε ένα άναρχο διεθνές σύστημα, ανταγωνιστικό που η Ελλάδα πρέπει να λάβει τα μέτρα της για την επιβίωσή της και για την διατήρηση του εθνικού της συμφέροντος. Η διέξοδος, λοιπόν, από την σημερινή κρίση απαιτεί ικανό πολιτικό προσωπικό που να συγκροτεί μια διαπραγματευτική στρατηγική εθνικού συμφέροντος
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Λ. ΜΩΡΑΙΤΗΣ
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Συγκριτικής Πολιτικής,
Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ.
Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας