ΕΝΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΒΑΡΑ

Τον Απρίλη του 1979, πέθανε στο Γκλεντέιλ της Καλιφόρνιας ο συμπατριώτης μας ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ. Στο φύλλο αριθ. 15 της εφημερίδας «ΙΘΑΚΟΣ», Οκτώβριος 1979, δημοσιεύσαμε ανέκδοτους στίχους του, που έστειλε από το Σαν Φραντσίσκο ο Γιώργος Λέκας για το περιοδικό ΑΝΤΙ.
Παραβρέθηκα έγραφε στο φιλολογικό μνημόσυνο του Κώστα Κουβαρά, που οργανώθηκε από φίλους και συνεργάτες του σε μια αίθουσα του Πανεπιστημίου Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες στο τέλος Μαΐου 1979. Ποιήματα, γραμμένα για τον φιλέλληνα δημοκράτη από φίλους του διαβάστηκαν, λαϊκή ελληνική μουσική παίχτηκε. Ένα ποίημα, γραμμένο από τον ίδιο τις τελευταίες μέρες της ζωής του διαβάστηκε. Δαμάζοντας τους πόνους της αρρώστιάς του, κατάφερε να γράψει το ακόλουθο αποχαιρετιστήριο της ζωής:

Το κορίτσι περπατά στο δρόμο
Εγώ το παρακολουθώ
Από το παράθυρο του νοσοκομείου,
Όπου μ’ έχει καταδικάσει η αρρώστια μου.

Που να πηγαίνει το κορίτσι άραγε;
Να μπει στ’ αυτοκίνητό του;
Ή πηγαίνει με τα πόδια στο σπίτι του;
Ερωτήματα που δεν έχουν σημασία.

Για μένα που δεν έχω τίποτε να κάνω
Μου δίνουν κάτι να σκεφτώ
Στην κακομοιριά και τη μιζέρια μου
Είναι κι αυτά μια παρηγοριά.

Παρακολουθώ τ’ αυτοκίνητα
τα παιδιά που παίζουν στο δρόμο
Πόσο με ξεκουράζει να τα βλέπω έξω
Από το παράθυρο του νοσοκομείου.

Δίνει ζωή και ευχαρίστηση
Στο πονεμένο μου μυαλό
Είναι παρηγοριά στην ψυχή μου
Τώρα που η ζωή μου χάνεται.

Βλέπω τη ζωή έξω
Να κυλά στο δρόμο της
Αυτό μ’ ευχαριστεί ιδιαίτερα
Μου φέρνει κάποια αισιοδοξία.

Ο θάνατος δεν με φοβίζει
Είναι αυτό ένα πρόβλημα
Που το’ χω λύσει από χρόνια
Όταν έπαψα να είμαι θρήσκος.

Ζωή είναι αυτή που ζεις
Και τίποτε παραπάνου
Συμφωνία δεν έχουμε κλείσει με κανένα
Πόσο καιρό θα ζήσουμε.

Εγώ έζησα αρκετά
Όχι γιατί δεν θα’ θελα να ζήσω περισσότερο
Αλλά η ζωή δεν έχει βάλει όρια
Άλλοι ζουν πιο πολύ, κι άλλοι πιο λίγο.

Θα’ θελα ακόμη να ζήσω δέκα χρόνια.
Η κίνηση στο δρόμο μεγαλώνει
Αυτό μ’ ευχαριστεί πολύ
Ξύπνησα πρωί σήμερα
Κι ο δρόμος ήταν άδειος
Αλλά σιγά – σιγά ο δρόμος γέμισε
Από ανθρώπους κι αυτοκίνητα.
Τι ευχαρίστηση να τα βλέπεις όλ’ αυτά
Από το παράθυρο του νοσοκομείου

Τώρα που σαν κατάδικος ζω εδώ,
Μου αρέσουν οι λεπτομέρειες.
Παρακολουθώ πράγματα ασήμαντα
Που τώρα όμως παίρνουν κάποια σημασία”

Με αγάπη προς τους συνανθρώπους του έζησε όλη του τη ζωή ο Κώστας Κουβαράς και με την ίδια αγάπη έκλεισε την τελευταία σελίδα της ζωής του.