TΟ ΣΕΡΒΑΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ….

Μοιάζει πολύ με το δικό μας…
Και τα δυο στολίζουν τα σαλόνια του πατρικού μας σπιτιού, μαζί με άλλα παλιά όμορφα έπιπλα, σ’ ένα δωμάτιο όπου ο χρόνος έχει σταματήσει στο χθες.
Το κομμάτι αυτό, ήταν το καλό ντουλάπι της νόνας μου.
Μαθές, ήταν προίκα της…
H επιφάνειά του ήταν πάντα στολισμένη με περίτεχνα χειροποίητα κεντίδια, ένα μεγάλο στη μέση και δύο ασορτί, δεξιά και αριστερά.
Πίσω από τη μικρή τζαμαρία υπήρχαν και υπάρχουν, όμορφα φλυτζάνια για τον καφέ, για το τσάι, ποτηράκια για γλυκόποτο, πιατελάκια για γλυκό του κουταλιού και ποτήρια του νερού.
Δεξιά, αριστερά, και στο κάτω μέρος, τα ανεξάρτητα πορτάκια, όταν άνοιγαν, έκρυβαν μέσα θησαυρούς…
Στο ένα μέρος υπήρχε η φοντανιέρα για τα σοκολατάκια, το μπουκάλι του λικέρ που σήμερα έχει σπάσει το πώμα του αλλά το φυλάω, περγαμόντο, κουαντρώ κι ένα σωρό άλλα…
Στο άλλο, κοπανέλια, κοφτά, δαντέλες, κι ένα πουγκάκι γεμάτο λεβάντα για να μοσχοβολούν όλα.
Τραπεζομάντηλα, για το Κυριακατικο τραπέζι, τα ζιπουνάκια μας, τα καλτσάκια μας, οι πρώτες φασκιές μας κι ένα σωρό πάνινα φυλαχτά.
Τότε όμως μόνο ένα σημείο του μας ένοιαζε…
Αυτό που ήταν γεμάτο γλυκά του κουταλιού.
Τα τρώγαμε τόσο πολύ, με μεγάλο κουτάλι, που, πολλές φορές, δεν υπήρχαν για κάποιον ξένο, κι όταν αυτός έφευγε, εμείς κρυβόμαστε κάτω από το κρεβάτι για να γλυτώσουμε, αν και αυτή ήξερε πάντα πού θα βρει τα “ποντίκια”, που της αφάνισαν το τρατάρισμα!
Αφ ότου η μάνα μου “έφυγε” δεν ξαναδοκίμασα γλυκό του κουταλιού…
Γιατί, ίσως, πιστεύω πως κανένα δεν έχει τη νοστιμάδα της παιδικής μου αθώας “αμαρτίας”…

ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΚΟΜΗΤΑ