100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ ΚΑΙ 10 ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ

Τι σκέφτομαι, με ρωτάει το σύστημα. Σκέφτομαι πως ένα ακόμη ταξίδι τέλειωσε και άλλο αρχίζει. Η Κατίνα Παϊζη και η αδελφή της Αλέκα, η σπουδαία ηθοποιός, ήταν αγαπημένες φίλες της μητέρας του άνδρα μου. Η Κατίνα τον είχε μάλιστα βαφτίσει. Έτσι άκουγα ιστορίες πολύ ξεχωριστές για τις δυο γυναίκες, ενώ νωρίς από την δεκαετία του ’90, τις γνώρισα.

Ο μύθος τους – ήταν εκείνες που από μια μεγάλη παρέα κοριτσιών του μεσοπολεμικού Ηρακλείου, με σπουδές, όνειρα και ομορφιά – πέταξαν στην Αθήνα και άφησαν τα χνάρια τους στις τέχνες. Για λόγους που τότε δεν καταλάβαινα, μετά τον θάνατο της Κατίνας, η Αλέκα με «προμήθευε» και με διάφορα δώρα, φωτογραφίες κυρίως από την ζωή τους. Η ίδια είχε τακτοποιήσει το αρχείο της αδελφής της όπου βρήκα σπουδαία ντοκουμέντα για μιαν ολόκληρη εποχή.

Έτσι έγραψα το βιβλίο για την Κατίνα «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα» που δυστυχώς είναι εξαντλημένο. Γύρισε ο καιρός, και με την βοήθεια πάντα του γιου της Κατίνας Ορέστη Ζωγράφου, και την προτροπή του Δημήτρης Φοινίτσης πήρε μορφή ο θεατρικός μονόλογος που αναγγέλλεται στην αφίσα. Πόσο τα κατάφερα θα το δούμε στο αποτέλεσμα.

Η όλη προσπάθεια είναι, από μένα τουλάχιστον, αφιερωμένη στην μνήμη και των δύο αδελφών, βαραίνει ότι φέτος είναι 100 χρόνια από την γέννηση της Αλέκας και 10 από τον θάνατό της. Χαρά μας να δείτε την παράσταση, χαρά μας να ακούσω και την γνώμη σας…

ΝΙΚΗ ΤΡΟΥΛΙΝΟΥ