IN MEMORIAM ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΥΚΙΩΤΗ (ΜΠΟΥΡΔΑ)

Αναμενόμενα και μαύρα ήταν τα μαντάτα από την Αουστράλια. «Πέθανε ο Μπούρδας» μου είπε στο τηλέφωνο ο Ανδρέας, την ώρα που βάδιζα την οδό Αράτου στας Πάτρας. Άρρωστος εδώ και χρόνια, είχε κατ’ αρχάς επιβιώσει χάρις την αγάπη και την φροντίδα του Γιώργου και της Ελένης, του Ανδρέα και της Λίλας, της Μάγκη και της Σεβαστής και της Λίτσας, αλλά και του Άρη και της Βάνας.
Και μετά τον πήραν στην Μελβούρνη οι προτεστάντες και τον έβαλαν σε οίκο ευγηρίας, όπου καλά μεν περνούσε, όπως μου έλεγε στις αρκετά συχνές τηλεφωνικές επαφές που είχαμε, αλλά «πολλή αποστείρωση εδώ πέρα μωρέ Αλέξανδρε» παραπονιόνταν. Και ήθελε, όταν πεθάνει, να αποτεφρωθεί και να ταφεί στην αυλή του σπιτιού του, κάτω από την ελιά. Δεν ξέρω τί θα κάμουν οι προτεστάντες, αλλά μακάρι να το κάμουν.
Ο Διονύσης Συκιώτης λοιπόν, αυτός που σε μένα και σε πάρα πολλούς συμπατριώτες, μας έμαθε τί σημαίνει ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ και ανιδιοτελής διαχείριση αυτών (χωρίς φαραωνικά προγράμματα των 800.000 € που τελικά κακό έκαμαν….). Με ελάχιστα χρήματα (περίπου 1.000 € το χρόνο και με γκρίνα από ορισμένους) από το Δήμο Ιθάκης και βάζοντας πολλές φορές από την τσέπη του, πάντοτε δε με προσωπική εργασία και επίβλεψη, άνοιξε και συντήρησε και εγώ δεν ξέρω πόσα μονοπάτια, σε μια εποχή (εκεί στις αρχές τις δεκαετίας του 1990) που σε θεωρούσαν γραφικό άν όχι κουρλό, όταν σε έβλεπαν να περπατάς στα βουνά και στους λόγγους, με ένα κλαδευτήρι ή με ένα πινέλο και ένα κουβά με χρώμα, όχι για κυνήγι, ούτε για να παρασυνοριάσεις, αλλά για να καθαρίσεις και να σημάνεις τις παλιές διαβάσεις, που ορισμένοι ακόμα και να τις καταστρέψουν ήθελαν στο όνομα της «ανάφτυξης». Το παρ’ ολίγον ξεπάτωμα του μονοπατιού Ανωγή – Κιόνι το θυμάστε;
Ο Διονύσης με έμαθε, αν και δηλωμένος Άθεος, πως η πεζοπορία στα μονοπάτια είναι πρώτα από όλα, ένα μνημόσυνο στους παλαιούς στους προγόνους μας που με κόπο και θυσίες μεταμόρφωσαν όσο μπόρεσαν, το ανάγλυφο αυτού του σκληρού βράχου που λέγεται Θιάκι, σε αμπέλια, λαχίδες, λιοστάσια, χωράφια, δρόμους, σπίτια, ξωκκλήσια…..
Μας έλεγε και άλλα πολλά, εξωτικά. Για το «σταλινικό» όπως το χαρακτήριζε Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας που τον διέγραψε, για τα παιδικά του χρόνια στην Κίνα, όπου γεννήθηκε, γιατί είχε πάει εκεί για να κάνει καριέρα στο εμπόριο του όπιου ο πατέρας του, για τους πέντε (5) που τον ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές του 2002, τότε που ήταν υποψήφιος για το τοπικό συμβούλιο του Σταυρού, για τις γυναίκες συνεχώς και αδιαλείπτως…..
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το ότι άφησε την βάρκα του στην πόλη του Σταυρού σε ένα παιδάκι που πήγαινε μαζί του για ψάρεμα…..
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του και όχι ως μνημόσυνο, γιατί δεν θα το ήθελε, θα προτείνω, μέσω της Ριζοσπαστικής Συσπείρωσης Πολιτών Ιθάκης, στο Δημοτικό Συμβούλιο, την ονομασία σε ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΥΚΙΩΤΗ (ΜΠΟΥΡΔΑ) του παλαιού και πλέον πολυσύχναστου μονοπατιού που οδηγεί από την Ανωγή στο Κιόνι και την τοποθέτηση σχετικών πινακίδων στην αρχή και στο τέλος αυτού με λίγες πληροφορίες για την ζωή του και για το όραμά του.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΑΦΛΑΜΠΑΣ