ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ
Παρουσιάζουμε εργασία που πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές του Ναυτικού Λυκείου Ιθάκης ενώ συντονισμός και η γενική επιμέλεια έγινε από τον καθηγητή ναυτικών μαθημάτων, Γιάννη Δενδρινό και από την καθηγήτρια της φυσικής και διευθύντρια του Τ.Ε.Ε. Ελένη Λιακοπούλου. Εκπονήθηκε σε μια περίοδο επτά μηνών, ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2003 και ολοκληρώθηκε με την Παρουσίασή της στο Τ.Ε.Ε. Ιθάκης τον Μάιο του 2003.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια αισθανόμενοι την ανάγκη να γνωρίσουμε καλύτερα τη ζωή που πέρασαν οι Θιακοί ναυτικοί μέσα στη θάλασσα.
Μέσα σε αυτό το βιβλίο θα συναντήσετε το χιούμορ, την αισιοδοξία αλλά και την περιπέτεια που καταγράψαμε από ναυτικούς του νησιού μας, όπως επίσης θα συναντήσετε και στιγμές λύπης, πίκρας που πέρασαν οι άνθρωποί μας μακριά από το σπίτι τους, μακριά από τις οικογένειές τους κάπου στη μέση του Ωκεανού.
Όλοι γνωρίζουμε πως η Ιθάκη εδώ και αιώνες ζει μια ωραία ναυτική ιστορία. Άνθρωποι φεύγουν με δάκρυα λύπης και γυρίζουν πάλι μετά από καιρό με δάκρυα χαράς.
Ίσως η δουλειά του ναυτικού να είναι δυσκολότερη από τις άλλες δουλειές, μια που παράλληλα με την σωματική κούραση υπάρχει και η ψυχική που ταλαιπωρεί και εξουθενώνει περισσότερο τον άνθρωπο.
Είναι τρομερά δύσκολο γι’ αυτούς τους ανθρώπους να φεύγουν κάθε φορά μίλια μακριά από τον τόπο τους, υπηρετώντας την ανάγκη να φροντίσουν σωστά τις οικογένειές τους για να μην τους λείψει ποτέ τίποτα.
Θυμάμαι, κάποιος ναυτικός μου είχε πει τα εξής λόγια “Κάθε φορά που φεύγω μακριά από τον τόπο μου είναι ακόμα πιο δύσκολο από την πρώτη φορά και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο δυσκολότερο γίνεται”.
Η επιλογή του να ακολουθήσει κάποιος το ναυτικό επάγγελμα, ναι μεν μπορεί να σου προσφέρει ένα αξιόλογο μερίδιο εργασίας και ωραίες, καινούριες εμπειρίες από την επαφή με ξένους τόπους, καινούρια ήθη και έθιμα, αλλά από την άλλη οι κίνδυνοι που παραμονεύουν είναι αρκετοί.
Το να πατήσεις το πόδι σου σε έναν ξένο τόπο χωρίς να ξέρεις τίποτα γι’ αυτόν, μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο ίσως και μοιραίο. Άλλωστε, δεν ήταν λίγοι αυτοί που κατά την διάρκεια της παραμονής τους σε διάφορα υποανάπτυκτα λιμάνια είχαν ξαφνικά ατυχήματα.
Παρά τις δυσκολίες αυτές και τους κινδύνους που κρύβονται, τα θέλγητρα της ζωής του ναυτικού είναι πολλά, όπως θα δείτε και από τις ιστορίες που σας παραθέτουμε.
Για την εργασία αυτή εργάστηκαν οι μαθήτριες: Βλασσοπούλου Μαρία, Πεφάνη Ευαγγελία.
Οι μαθητές: Κουτσουβέλης Σταύρος, Λιβάνης Μιχάλης, Μαρκαντώνης Τηλέμαχος, Φραγκογιάννης Βασίλης.
Συνεργάστηκαν οι μαθήτριες: Γλυκιώτη Αγάθη, Κιάμου Αντιγόνη, Κοντοπύρια Σοφία, Πίππου Μαρία, Πολυχρονάκη Ευθαλία, Ρακίπη Ροβέννα.
Οι μαθητές: Αδειλίνης Σπύρος, Βρεττός Άγγελος, Καρακώστας Αλέξης, Παξινός Τζανέτος, Ρομποτής Άγγελος, Σίνο Αντρέας, Σίνο Αστρίτ, Τζίμας Σπύρος, Χαβιάτσος Κώστας, Χάνος Γιώργος.
ΝΑΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΤΑΝΙΤΣΑ
16 Απριλίου. Το πλοίο αναχώρησε από λιμάνι Βόρειας Αμερικής, φορτωμένο παλιοσίδερα με προορισμό την Τουρκία. 17 Απριλίου, ημέρα: μεγάλη Πέμπτη, το πλοίο ταξιδεύει με ήρεμο καιρό και σύμφωνα με τα μετεωρολογικά δελτία οι καιρικές συνθήκες θα ήταν καλές 4,5 μποφόρ περίπου. Στις 22:00 το βράδυ, ξαφνικά ο ουρανός καλύφθηκε με μαύρα σύννεφα και από όλα τα σημεία του ορίζοντα οι βροντές και οι αστραπές πολύ έντονες έκαναν τη νύχτα μέρα.
Ταυτόχρονα, το βαρόμετρο του πλοίου αντί για ένδειξη 1010 είχε πέσει στο 980 επειδή είδα οτι κάτι το αφύσικο συνέβαινε επικοινώνησα με τον μετεωρολογικό σταθμό του Καναδά (Καλιφάζ) και τους ανέφερα τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή μου. Η απάντησή τους ήταν οτι θα έλεγαν τι συνέβη.
Μετά από δύο ώρες περίπου έζησα κάτι το πρωτόγνωρο. Το πλοίο ήταν σαν να χόρευε στα μανιασμένα κύματα τα οποία λες και προσπαθούσαν να το καταπιούν. Δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου γιατί τα κύματα και ο αφρρός τους κάλυπταν όλο το πλοίο.
Όταν ξημέρωσε και είδα το τεράστιο μέγεθος των κυμάτων φοβήθηκα, αλλά περισσότερο απορούσα πως ήταν δυνατόν να ταξιδεύαμε ακόμα με αυτές τις συνθήκες.
Μετα από λίγες ώρες, ο μετεωρολογικός σταθμός, έδωσε σε δελτίο το καιρικό φαινόμενο που κι όμως πάλι έκανε λάθος και μου έδινε λάθος κατεύθυνση του καιρού με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε αυτές τις καιρικές συνθήκες περίπου 9 μέρες.
Σε 9 μέρες νοτίως από τις Αζόρες, συνάντησα ένα ρώσικο πλοίο και το ρώτησα διαμέσου VHF πως είναι οι καιρικές συνθήκες. Μου απάντησε οτι μετά από 100 μ. θα συναντήσω καλές καιρικές συνθήκες όπως και πράγματι έγινε.
Μετά από έλεγχο του πληρώματος στα αμπάρια διαπιστώσαμε οτι 18 νομείς είχαν ξεκολλήσει. Κλείνοντας την ιστορία αυτή, το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι ο Άγιος Νικόλαος (γνωστός ως προστάτης των ναυτικών) μας έσωσε.
ΝΑΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΆΝΝΑΣ ΜΟΛΦΕΣΗ
Όταν μου ζήτησαν να διηγηθώ μια ιστορία από τα ταξίδια μου, καθώς πολλές φορές ακολουθούσα τον Καπετάνιο – σύζυγό μου στα διάφορα μέρη του κόσμου, ο νους μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω, τότε που ένα ταξίδι που το περίμενα όπως πάντα με τόση χαρά και λαχτάρα, παραλίγο να είναι το μοιραίο ταξίδι για μένα.
Ήταν Μάρτιος του 1985 όταν έφυγα για την Σκίντα της Αλγερίας, συντροφιά με δύο μηχανικούς της εταιρίας που θα πήγαιναν στο καράβι. Η πρώτη ημέρα στο καράβι πέρασε ήσυχα και ευχάριστα.
Την Σκίντα την έβλεπα από μακριά και ούτε κουβέντα για να βγούμε έξω, γιατί όπως μου είπαν το μέρος δεν ήταν καλό και δεν είχε και τίποτα αξιόλογο για να δεις.
Την άλλη μέρα ήρθε και άραξε δίπλα μας ένα άλλο καράβι της ίδιας εταιρίας, με Καπετάνιο τον Ανδρέα, φίλο μας και πατριώτη.
Όταν το βραδάκι ήρθε ο Ανδρέας να μας δει, πρότεινε να πάμε σε κάποιο εστιατόριο, με φρέσκα θαλασσινά, που αυτός ήξερε, καθώς και ερχότανε πολύ συχνά στην Σκίντα.
Τον ακολουθήσαμε και περάσαμε μια αρκετά ευχάριστη βραδιά, έως την ώρα της επιστροφής στο καράβι βέβαια, γιατί παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού με τα πόδια κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα μας συνέβαινε.
Καθώς λοιπόν βρισκόμουνα ανάμεσα στον σύζυγό μου και τον φίλο μας και περπατώντας γελούσαμε με διάφορες ιστορίες που θυμόμασταν από το νησί μας, ξαφνικά ένιωσα ένα ξαφνικό χτύπημα στον αυχένα μου.
Ασυναίσθητα γυρίζω το πρόσωπό μου για να δω τι συμβαίνει και ποιος ήταν αυτός που με χτύπησε και τότε αντικρίζω δυο άνδρες με λευκές κελεμπίες και σαρίκι στο κεφάλι, με μάτια που άστραφταν σαν πυρωμένα κάρβουνα να χειρονομούν απειλητικά και αγριεμένοι κάτι να λένε στην γλώσσα τους. Ο σύζυγός μου κινήθηκε προς το μέρος τους και τότε βλέπω τον έναν από αυτούς να πλησιάζει με ένα μεγάλο σπαθί που άστραφτε μέσα στο σκοτάδι, ενώ συγχρόνως ακούω τον φίλο μας να καλεί τους φρουρούς που βρισκόντουσαν λίγο πιο κάτω, στην πύλη του λιμανιού.
Οι δυο Αλγερινοί ακούγοντας οτι καλούσαμε βοήθεια υποχώρησαν προς μια πλατεία που ήταν λίγο πιο πάνω και χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι. Ο σύζυγός μου ήρθε κοντά μου και μαζί με τον φίλο μας προσπάθησαν να με ηρεμίσουν, όμως βάζοντας το χέρι μου στον αυχένα τα δάχτυλά μου γέμισαν αίμα και στην θέα του αίματος κυριολεκτικά με έπιασε πανικός γιατί κατάλαβα οτι με χτύπησαν με το σπαθί που κρατούσε ο ένας από αυτούς.
Οι δυο άνδρες βλέποντας το τραύμα μου, μου είπαν να μην φοβάμαι γιατί ήταν μόνο μια γρατσουνιά και οτι ήμουνα πολύ τυχερή.
Μόλις οι φρουροί αντιλήφθηκαν τι συμβαίνει ήρθαν κοντά μας και προσπάθησαν να με περιποιηθούν. Εγώ έτρεμα από την ταραχή και τον φόβο μου και δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ στην σιγουριά του καραβιού. Στο καράβι πήγαμε με συνοδεία, όπου όλο το πλήρωμα ήρθε κοντά μας μόλις έμαθαν τι μου συμβαίνει. Προσπάθησαν να με ηρεμήσουν και να μου δώσουν κουράγιο. Ο σύζυγός μου περιποιήθηκε το τραύμα μου που ευτυχώς ήταν πολύ μικρό και δεν χρειάσθηκε να πάω στο νοσοκομείο.
Πέρασαν αρκετες μέρες για να μπορέσω να κοιμηθώ καθώς μόλις έκλεινα τα μάτια μου ερχόταν και ξαναερχόταν μπροστά μου η εικόνα των δυο Αλγερινών.
Οι Αρχές εκεί βέβαια δεν τους βρήκαν ποτέ καθώς εξαφανίστηκαν μέσα στο σκοτάδι. Η μόνη εξήγηση που μας έδωσαν ήταν οτι κατά πάσα πιθανότητα ήταν φανατικοί Μουσουλμάνοι και βλέποντάς με να κυκλοφορώ ελεύθερα με άνδρες θέλησαν να με εκδικηθούν. Τότε κατάλαβα πόσο σε κατώτερη μοίρα σε σχέση με τους άνδρες έχει η Μουσουλμανική θρησκεία την γυναίκα και ένιωσα πολύ τυχερή που ζω σε μια χώρα σαν την Ελλάδα μας.
Από τότε δεν ξαναβγήκα σε κανένα λιμάνι της Αλγερίας παρ’ όλο που μείναμε αρκετό καιρό εκεί και εκτός από την Σκίντα πήγαμε στο Αλγέρι, στο Οράν και στο Μουσταγκανέμ.
Στα πολλά ταξίδια που έκανα με τα καράβια έζησα πολλές ιστορίες, καλές και κακές, απόκτησα αρκετή εμπειρία σε όσα αφορά τη ζωή των ναυτικών, όμως η περιπέτεια αυτή που έζησα στην Αλγερία θα μου μείνει αλησμόνητη.
Συνεχίζεται με άλλες ναυτικές ιστορίες
