ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΜΟΥ ΘΑ ‘ΧΩ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ

Μία 16χρονη Ελληνοπούλα η Μαρία-Ειρήνη Λομβάρδου από το Σταυρό της Ιθάκης που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στη Μελβούρνη γράφει για τις πρώτες εμπειρίες της στην Αυστραλία.Η Μαρία-Ειρήνη Λομβάρδου είναι μια 16χρονη Ελληνοπούλα που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στη Μελβούρνη μαζί με την οικογένειά της. Την εβδομάδα που πέρασε την γνωρίσαμε στα γραφεία του «Νέου Κόσμου». Μας ήρθε για να αποκτήσει «επαγγελματική εμπειρία» στο πλαίσιο του προγράμματος του σχολείου της, όπως κατά καιρούς μας έρχονται και άλλοι μαθητές και μαθήτριες.

Ζητήσαμε από τη Μαρία-Ειρήνη να μας γράψει ένα σύντομο κείμενο με τις πρώτες εμπειρίες της από την Αυστραλία. Μας το έγραψε και μας συγκίνησε ιδιαίτερα. Το δημοσιεύουμε σήμερα για να το μοιραστούμε με το αναγνωστικό μας κοινό. Όχι μόνο για τις εμπειρίες της Μαρίας-Ειρήνης, αλλά για έναν επιπλέον λόγο: Αυτό τον καιρό βρίσκονται στην Αυστραλία (και εξακολουθούν να έρχονται) χιλιάδες νέα παιδιά. Πολλά απ’ αυτά (αν όχι όλα) σίγουρα θα έχουν τις ίδιες εμπειρίες και τα ίδια συναισθήματα με την Μαρία-Ειρήνη. Όσο μπορούμε και όπου μπορούμε, λοιπόν, ας φροντίσουμε να τα βοηθήσουμε στην όσο πιο ομαλή ένταξή τους στην μεγάλη μας παροικία και την

Ακολουθεί το κείμενο της Μαρίας-Ειρήνης Λομβάρδου.

 «Με λένε Μαρία-Ειρήνη και είμαι 16 χρονών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ιθάκη, το νησί του πολυμήχανου Οδυσσέα. Η ιστορία μου είναι μάλλον συνηθισμένη αλλά θα ήθελα να την αφηγηθώ. Πριν από σχεδόν δύο χρόνια ο πατέρας μου μαζί με τον αδελφό μου έφυγαν από το σπίτι μας και ήρθαν στην Αυστραλία με προοπτική να τους ακολουθήσουμε εγώ και η μητέρα μου τον επόμενο χρόνο, όπως και έγινε. Οι γονείς μου ήθελαν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους αλλά και για τους ίδιους, μιάς και στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν και είναι πολύ δύσκολα. Έτσι τον Οκτώβριο του 2014 έφτασα στην Αυστραλία. Ο αδερφός μου γύρισε στην Ελλάδα για να κάνει την θητεία του στο στρατό και έτσι τώρα βρισκόμαστε πάλι μακριά ο ένας από τον άλλον.

Στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένη με αυτή την αλλαγή στη ζωή μου. Γνώριζα καθημερινά πολλά καινούργια πράγματα, αποκτούσα συνεχώς μοναδικές εμπειρίες και γνώσεις απο διαφορετικές κουλτούρες, μέρη και συνήθειες. Ήμουν για πρώτη φορά κάτοικος μίας μεγάλης πόλης, γεμάτης πράγματα που με περίμεναν να τα ανακαλύψω. Πέρασα τέσσερις μήνες εκτός σχολείου. Τον Φεβρουάριο, όμως, ήρθε η στιγμή που έπρεπε να ξεκινήσω την πρώτη λυκείου. Όσο πλησίαζαν οι μέρες φοβόμουν όλο και περισσότερο αυτό το νέο ξεκίνημα. Πήγαινα σε ένα καινούργιο σχολείο και όλοι οι συμμαθητές και οι καθηγητές μου ήταν άγνωστοι όπως και εγώ σε εκείνους. Έπρεπε όμως να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. ‘Επρεπε να παλέψω γι’ αυτό το βήμα που κάναμε εγώ και η οικογένειά μου. Όλοι μού έλεγαν πως θα συνηθίσω και θα κάνω φίλους γρήγορα και πως τα παιδιά σε αυτή την ηλικία σε δέχονται αμέσως, όμως δεν έγινε ακριβώς έτσι, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις φίλους και να γίνεις αποδεκτός. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν νοιάζονται για το ποιος πραγματικά είσαι αλλά για το τι δείχνεις στον κόσμο. Η επιφάνεια είναι που μετράει πλέον.

Όσο περνάει ο καιρός μου λείπουν όλο και περισσότερο το σπίτι μου, οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου. Είναι πολύ σκληρό για ένα παιδί μέσα στην εφηβεία του να αλλάζει ολόκληρη την ζωή του. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, μερικές φορές χαίρομαι που είμαι εδώ, τις περισσότερες όμως νιώθω ξένη μέσα στους ξένους, όλοι οι φίλοι μου είναι μακριά και ακόμα και αν τους μιλάω καθημερινά δεν είναι το ίδιο, χωρίς αυτούς νιώθω εντελώς μόνη και όταν δεν έχεις ανθρώπους να βασιστείς ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος. Πολλές φορές κοιτάζω τον ουρανό και σκέφτομαι πόσο μακριά βρίσκομαι από το σπίτι μου, είναι το χειρότερο συναίσθημα, ακούω ανθρώπους να λένε πως ετοιμάζονται να πάνε διακοπές στην Ελλάδα και από μέσα μου παρακαλάω να ήμουν εγώ στη θέση τους, με πιάνουν κλάματα όταν βλέπω φωτογραφίες από τα όμορφα νησιά και τα καταπράσινα βουνά, που σε όποιο μέρος στον κόσμο και να πας δεν θα τα βρεις. Ειδικότερα το δικό μου νησί, την δική μου Ιθάκη. Είναι όμορφη και η Αυστραλία και σέβομαι το χώμα που πατώ, αλλά σαν την πατρίδα σου δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο.

Πιστεύω πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται, οπότε αυτή η αλλαγή στο τέλος θα φέρει κάτι καλό.

Χρειάζεται χρόνος και υπομονή, ελπίδα για το καλύτερο. Άλλωστε, χωρίς την βροχή δεν μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο. Πολλοί άνθρωποι έκαναν αυτό το βήμα και τους βγήκε σε καλό αν και η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Θα προσπαθήσω να διεκδικήσω ένα μέλλον ώστε να μπορώ να πηγαίνω στο σπίτι μου όσο πιο συχνά μπορώ και θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από όταν έφυγα. Το ίδιο και με τους φίλους μου, γιατί οι αληθινοί φίλοι αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου».

• Φωτο, Η Μαρία-Ειρήνη Λομβάρδου στην Ιθάκη (που τόσο της λείπει) πριν έρθει στην Αυστραλία…

Εφημερίδα της Αυστραλίας ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ