ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ . . .

Η λέξη αποστασία προερχόμενη από το ρήμα αφίσταμαι, που σημαίνει ¨απομακρύνομαι¨, ¨στέκομαι μακριά¨, είναι κυρίαρχη στο πολιτικό λεξιλόγιο των τελευταίων ημερών και χρησιμοποιείται ένθεν – κακείθεν προκειμένου να ερμηνευθεί, αιτιολογηθεί και εξηγηθεί η διάσπαση του Σύριζα. Ποιος όμως αφίσταται, ποιος απομακρύνεται, από τι αφίσταται και από ποιους απομακρύνεται; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση. Ο απελθών πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή είχε δηλώσει εμφατικά ότι η δική του κυβέρνηση θα πρωτοτυπήσει γιατί θα είναι η πρώτη κυβέρνηση που θα τηρήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις και πως η δική του κυβέρνηση θα είναι πίσω από κάθε λέξη του Συντάγματος, υπονοώντας τη πιστή τήρηση του, και πως βέβαια ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν πως η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλλ υπάρχει περίπτωση να ψηφίσει τρίτο μνημόνιο. Είχε πει και άλλα πολλά ο κ. Τσίπρας που δεν χρειάζεται να τα μνημονεύσουμε αφού είναι ακόμη νωπά σ’ έναν ολόκληρο λαό που στήριξε πάνω σε αυτόν και στην «Πρώτη φορά Αριστερά» Κυβέρνηση την Ελπίδα για μια άλλη πορεία της χώρας και του λαού της. Τα γεγονότα όμως αυτού του καλοκαιριού φανέρωσαν την αλήθεια και κατέδειξαν αυτούς που μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, παραμονή δεκαπενταύγουστου, έγιναν αποστάτες. Αποστάτες είναι αυτοί οι οποίοι απομακρύνθηκαν-δραπέτευσαν από τις αξίες και τις αρχές της Αριστεράς και του Σύριζα, είναι αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία ενός λαού και ύστερα τον άδειασαν, τον ξέχασαν, τον παράτησαν στις άγριες ορέξεις των δανειστών, είναι αυτοί που κατέβασαν τον κόσμο στις πλατείες και πήραν το μεγαλοπρεπές ΟΧΙ και το μετάλλαξαν στο δουλοπρεπές Ναι και σίγουρα δεν είναι αποστάτες όσοι πιστοί στις ιδέες τους και στην προηγούμενη πορεία τους έμειναν σταθεροί στο λόγο τους, στις υποσχέσεις τους, στις αρχές τους και στα οράματά τους και δεν συνθηκολόγησαν για μια υπουργική καρέκλα αλλά αποφάσισαν να συνεχίσουν να παλεύουν για τις αξίες και τα ιδανικά που πάντα πίστευαν και υπηρετούσαν.

Η κοινωνία έχει εθιστεί, από την αστική διαχείριση της εξουσίας, να θεωρεί φυσιολογικό και δεδομένο την μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων αφού όλοι όσοι κυβέρνησαν έταζαν τα πάντα προεκλογικά και έπρατταν ελάχιστα μετεκλογικά, ή μάλλον εντελώς διαφορετικά από αυτά που είχαν υποσχεθεί, αναμασώντας πάντα τις ίδιες πάνω-κάτω δικαιολογίες. Αυτή τη σύμβαση κοινωνίας-πολιτικής όφειλε, είχε υποχρέωση ένα αριστερό κόμμα, ο Σύριζα, να τη διαρρήξει, αυτό άλλωστε υποσχέθηκε και αυτό περίμενε όχι μόνο ο κόσμος που τον ψήφισε αλλά και ευρύτερες δυνάμεις. Ο μόνος τρόπος για να το κατάφερνε ήταν να κάνει πράξη αυτό το οποίο πρέσβευε και ήταν προγραμματική του αρχή και δέσμευση (πρόγραμμα Θεσσαλονίκης 4ος Πυλώνας), δηλαδή την ενεργή και διαρκή συμμετοχή της κοινωνίας με εμβάθυνση της δημοκρατίας και αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες (βλ λαϊκή αρνησικυρία κ.α) σε αντιπαράθεση με την ανάθεση που ο λαός είχε γνωρίσει τα προηγούμενα μεταπολιτευτικά χρόνια και είχε αποδοκιμάσει στις εκλογές της 25ης Γενάρη. Αντί όμως να δούμε την «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση να εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση και να δίνει βήμα και δύναμη στο λαό ο οποίος την στήριζε και την εμπιστευόταν, είδαμε, εντελώς παράτυπα και αντιδημοκρατικά, οι αποφάσεις να λαμβάνονται από μια κλειστή ομάδα επαγγελματιών-τεχνοκρατών γύρω από τον Πρωθυπουργό που εύστοχα ο Μανόλης Γλέζος ονόμασε Σύριζα Μαξίμου και το νομοθετικό έργο να συντελείται με αλλεπάλληλες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με κατεπείγουσες ολονύχτιες συνεδριάσεις της Βουλής κατ΄ εντολή των δανειστών. Όλο αυτό το διάστημα της επτάμηνης παρουσίας της ηγετικής ομάδας του Σύριζα στο Μαξίμου, το κόμμα, οι οργανώσεις, τα μέλη είχαν εσκεμμένα αγνοηθεί, είχαν τεθεί στο περιθώριο, δεν λαμβάνονταν υπόψη, πόσω δε μάλλον ο λαός, δεν υπήρχε καμία εσωτερική δημοκρατία, το κόμμα των μελών είχε μετατραπεί σε αυτό το μικρό διάστημα διαχείρισης της εξουσίας σε κόμμα τεχνοκρατών. Η κυβέρνηση είχε προ πολλού κόψει το νήμα που τη συνέδεε με το λαϊκό στοιχείο το οποίο την ανέδειξε και αυτό φάνηκε τόσο με την υπογραφή της συμφωνίας ¨δημιουργικής ασάφειας¨ της 20ης Φεβρουαρίου, όταν απογοήτευσε έναν κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, που κατέβαινε στις πλατείες για να στηρίξει μία κυβέρνηση που θα αντιστεκόταν στις βάρβαρες πολιτικές λιτότητας και στο ξεπούλημα της χώρας, όσο δε, πολύ περισσότερο, με την ολοκληρωτική αναδίπλωση σε σχέση με το μεγαλειώδες και εκκωφαντικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Μία αναδίπλωση που πέραν από την προδοσία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού είχε ως αποτέλεσμα και την παλινόρθωση του παλαιού πολιτικού συστήματος (βλ. Μεϊμαράκης, Βενιζέλος, Άδωνις, Βορίδης, Λοβέρδος κλπ). Οι μετά την 5η του Ιούλη εξελίξεις απέδειξαν περίτρανα πως η ηγετική ομάδα του Σύριζα δεν ήθελε και δεν μπορούσε να υπηρετήσει τις αρχές, τις αξίες και τις ιδέες για τις οποίες δημιουργήθηκε ο Σύριζα και γι΄ αυτό απέδρασε, και με εντολή των πιστωτών-εκβιαστών, όπως σαφώς προκύπτει από δημόσιες δηλώσεις αλλά και από την εν γένει στάση τους, προκήρυξε τις εκλογές, ακυρώνοντας και αυτή ακόμη την απόφαση της Κ.Ε. για σύγκληση συνεδρίου στο τέλος Σεπτεμβρίου, προκειμένου να απαλλαχθεί άπαξ δια παντός από τα ¨ενοχλητικά ακραία στοιχεία-βαρίδια¨ του κόμματος ώστε να εφαρμόσει ανεμπόδιστα τις μνημονιακές πολιτικές παρέα με το υπόλοιπο αστικό πολιτικό προσωπικό.

Το ερώτημα όμως το πλέον σημαντικό που τίθεται επιτακτικά είναι το ¨από δω και πέρα¨ και ¨τι κάνουμε¨. Ο κόσμος, οι πολίτες νοιώθουν, και δικαίως, παραζαλισμένοι, μουδιασμένοι, απογοητευμένοι. Στόχος ήταν και είναι να γυρίσουν τον κόσμο, το λαό, στο σπίτι και αποχαυνωμένο στον καναπέ να τον ταΐζουν με εικόνες από τα δελτία των οκτώ, αλλά ο λαός δεν έχει περιθώρια να αυτομολήσει και να παραδοθεί στον αντίπαλο, πρέπει να ενωθεί, να αυτοοργανωθεί και να παλέψει για τη ζωή του και για το μέλλον που δικαιούται. Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτιούνται.

Οι πολιτικές δυνάμεις, που εξακολουθούν να δηλώνουν πιστοί στο λαό και τα ΟΧΙ του, οφείλουν να ενωθούν και να αποδείξουν τη συμπαράταξη με το μεγάλο πλήθος για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, με κοινωνική δικαιοσύνη, με δημοκρατία, ισονομία και λαϊκή κυριαρχία, με διαχείριση του πλούτου προς όφελος του ίδιου του λαού και όχι προς όφελος των τοκογλύφων-εκβιαστών-δανειστών.

Ενωμένοι και συντεταγμένοι μπορούμε να αλλάξουμε τους αρνητικούς, για το λαό, συσχετισμούς δύναμης, εντός και εκτός Ελλάδας.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΠΟΥΑΣ

Δημοτικός σύμβουλος Ιθάκης, επικεφαλής Ριζοσπαστικής Συσπείρωσης Πολιτών Ιθάκης