ΠΕΡΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ….

Τόσες μέρες δεν έχω γράψει τίποτα. Φυσικά και δεν πιστεύω στον διχασμό, οι αγαπημένοι μου είναι ασφαλείς πέραν του ΟΧΙ ή του ΝΑΙ, γιατί έδωσα το ΝΑΙ στη σχέση μου μαζί τους πολύ πριν την κρίση, τα μνημόνια και το δημοψήφισμα.Δεν έχω πει λέξη, γιατί εγώ άλλωστε είμαι καλλιτέχνης, σωστά; Τι ξέρω από οικονομία και πολιτική; Και ως καλλιτέχνης το θυμικό μου είναι ευμετάβλητο, η λογική μου ισχνή, το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου αδύναμο και η συναισθηματική μου νοημοσύνη υπερτροφική, σωστά;

Ζω όμως σ αυτόν τον τόπο από επιλογή και τον πονάω. Και έχω φάει πολύ ξενιτιά για πολλά χρόνια, σε ηλικίες τρυφερές που δεν συνηθίζεται. Και πάντα το ίδιο, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, ότι είσαι ο Άριστος, κι ας είσαι Hellenic καταγωγής. Στην Όπερα των Παρισίων στα 8, πέρασα από ειδικές εξετάσεις για να γίνω δεκτή, στην Όπερα της Στουτγάρδης στα 12, ο Διευθυντής θέλοντας προφανώς να με κομπλιμεντάρει, μάλλον ερήμην του ο δόλιος, μου κάρφωσε ένα μαχαίρι στην καρδιά λέγοντας μου: “Δεσποινίδα Χρυσικού, είχαμε αποφασίσει να μην ξαναδεχτούμε Έλληνες στην Σχολή μας, αλλά μετά από την εμπειρία μας μαζί σας, ίσως κάνουμε μια μικρή εξαίρεση”.

Στα 18, στην Δραματική Σχολή, όχι κάποια τυχαία του συρμού, την κορυφαία του πλανήτη, ” Royal Academy” παρακαλώ, έχοντας περάσει από 5 δύσκολες, επώδυνες εξετάσεις, όπως και όλοι οι άλλοι υποψήφιοι άλλωστε, στο δεύτερο έτος, έπειτα από μια πολύ βαριά ασθένεια, επιμένοντας να συνεχίσω να παρακολουθώ τα μαθήματα παρ’ όλη την ευαίσθητη κατάσταση της υγείας μου, προσέκρουσα στο φλεγματικό, αποτυχημένο χιούμορ του Αγγλάρα : “Come on, dear, get some rest, after all your are only Greek, you are not a Norwegian, you should not work that hard…” .

Είδα στους Γερμανικούς χάρτες την Μακεδονία να ονομάζεται Σκόπια πολύ πριν το Σκοπιανό.

Είδα Κινέζο ταξιτζή στην Αυστραλία να κάνει φτηνό χιούμορ, ρωτώντας με αν μ’ αρέσει να ζω στην Ελλάδα. Συνάντησα “γλυκούληδες” Ισπανούς το 2010 στην Κούβα, χτυπώντας με στην πλάτη όλο συγκατάβαση, αλλά και με πρόδηλη απορία: “You can still travel???” .

Βρέθηκα μπροστά στην καχυποψία των Τούρκων (έλεος δηλαδή) πηγαίνοντας για Νέα Υόρκη, περνώντας από κανονική εξέταση γιατί πετάω από Κωνσταντινούπολη.

Λαμβάνω καθημερινά μηνύματα από τους φίλους μου από εξωτερικό ρωτώντας με αν κρατώ κι αν χρειάζομαι δανεικά.

Κι η λίστα δεν έχει τελειωμό. Είμαι από αυτούς που είχα και συνεχίζω να έχω μια καλή ζωή. Κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Αλλά η κυτταρική μνήμη είναι δεύτερο σώμα κι ότι αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου βρίσκεται εδώ, σ’ αυτά τα ΧΩΜΑΤΑ. Σ’ αυτόν τον τόπο, που δεν υπήρξε πάντα φιλικός, ούτε γενναιόδωρος αλλά είναι η μήτρα αυτού που είμαι. Και δεν θέλω άλλο να φοβάμαι ούτε να ντρέπομαι, γιατί πέρα από τα νούμερα και το χρέος, τα λάθη και τις αστοχίες, οι άνθρωποι που συνάντησα στη ζωή μου σ’ αυτόν τον τόπο υπήρξαν οι πιο καλοί, οι πιο ενδιαφέροντες κι οι πιο πολύτιμοι της ζωής μου. Οι δικοί μου άνθρωποι. Και θέλω να έχουν προοπτική, ελπίδα, χαμόγελο και περηφάνια. Και τους θέλω όρθιους. Κι αυτή είναι η δική μου αλήθεια και δεν έχω κάτι άλλο να αντιτάξω, ούτε να προβάλλω, πόσο μάλλον να υπερασπιστώ.

Δεν ξέρω τι σημαίνει το ΟΧΙ, διάβασα όμως τί σημαίνει το ΝΑΙ κι έκλαψα όσο είχα χρόνια να κλάψω, μόνο στην ιδέα ότι κάποιος, κάποιοι, σκέφτηκαν έστω και να το προτείνουν, πόσο μάλλον να το επιβάλλουν σε έναν ήδη κουρασμένο λαό.

Για τους φίλους του ΟΧΙ, θα’μαι μαζί τους στους αγώνες μέχρι τελικής πτώσεως. Για τους φίλους του ΝΑΙ, σας κατανοώ, σας συμμερίζομαι, σας αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας, όπως είπε κι ο αγαπημένος μου Mastroyianni στο Μετέωρο. Κι έχω, βλέπεις και τον Νικόλα να με κοιτάει απο ψηλά….

Δεν μπορώ, ρε παιδιά… Μαζί με όλους σας, πάντα με αγάπη – και πάντα ανοιχτή για συγχώρεση…..

ΔΩΡΑ ΧΡΥΣΙΚΟΥ