ΣΠΥΡΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!!!

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τον Σπύρο τον γνώρισα το 1968 όταν το συμβούλιο των καθηγητών του γυμνασίου Κεραμειών τον απέβαλαν και ήλθε στο Αργοστόλι στο Κοργιαλένειο γυμνάσιο. Γνωριστήκαμε γιατί είμαστε από τους λίγους μαθητές που είχαμε μηχανάκι ZUNDAP, μετά όμως χαθήκαμε εγώ έφυγα για Αθήνα με μεταγραφή στο 18ο γυμνάσιο Άνω Πατήσια, και παρακολουθούσα ιδιαίτερα μαθήματα στα φροντιστήρια Μαντά και να δώσω εξετάσεις για την Αρχιτεκτονική Σχολή.

Τις 29/9/1969 φεύγω από Κεφαλονιά για Πάτρα και από κει στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια Ιταλίας για την ιταλική γλώσσα περιμένοντας να γίνω αποδεκτός από κάποιο πολυτεχνείο.
Εκείνο το πρωί λοιπόν ανεβαίνοντας στο Λεωφορείο συναντώ εντελώς τυχαία τον Σπύρο που πήγαινε και αυτός Περούτζια για την γλώσσα!!!!, έτσι γνωρίστηκαν οι γονείς μας, και ξεκίνησε μια μεγάλη και δυνατή φιλία.
Μετά από μια μικρή Οδύσσεια, έχοντας λίγα λεφτά στην τσέπη (τουριστικό συνάλλαγμα) φθάσαμε στην Περούτζια στον σταθμό, περιμένοντας κάποιο θαύμα, που το βρήκαμε στο πρόσωπο ενός έλληνα φοιτητή ιατρικής σχολής, μετά από τέσσερις ώρες αναμονής στις 8,00 το βράδυ και σε κατάσταση σχεδόν πανικού, μας οδήγησε στην πανσιόν που έμενε ο ίδιος, μας έδειξε που είναι το Πανεπιστήμιο, και στην συνέχεια σε ένα εστιατόριο για να φάμε ιταλική μακαρονάδα.
Μείναμε μαζί δυο μήνες περίπου στο ίδιο δωμάτιο μιας πανσιόν, παρακολουθήσαμε τα ιδιαίτερα μαθήματα για την ιταλική γλώσσα, μετά εγώ πήγα στο Πολυτεχνείο Μιλάνο και αυτός στην Ιατρική στην Παβία.
Τα καλοκαίρια μαζί πότε στο σπίτι του, πότε στο σπίτι μου, μια δυνατή παρέα που μας ένωνε όχι μονάχα η μικρή μας Οδύσσεια μέχρι την Περούτζια αλλά και η αντιφασιστική μας θέση και πολιτική μας τοποθέτηση στην Αριστερά.
Από το Μιλάνο μετεγράφηκα στην Φλωρεντία, ο Σπύρος στην Αθήνα, η χούντα του αφαίρεσε την αναβολή και τον έστειλε να υπηρετήσει φαντάρο λόγω των πολιτικών του θέσεων, πήραμε πτυχίο, πήγαμε φαντάροι, και στην συνέχεια ο Σπύρος αγροτικό στην Ιθάκη και εγώ αρχιτέκτονας στην Κεφαλονιά. Και η παρέα συνεχίστηκε και στο Θιάκι και στην Κεφαλονιά.
Μετά ο γιατρός ήλθε Κεφαλονιά και διορίστηκε στο νοσοκομείο Αργοστολίου.
Ο Σπύρος ένας ανιδιοτελής γιατρός, ένας απίθανος άνθρωπος, που στην εκτέλεση των ιατρικών γνώσεων και φροντίδας προς τον ασθενή, ριψοκινδύνευε πολλές φορές την ζωή του, που προσέφερε τις γνώσεις του με αγάπη προς τον συνάνθρωπό του, που βοηθούσε πάντα τους φτωχούς και ανήμπορους όχι μονάχα στην διάγνωση αλλά και στην προσφορά της φαρμακοθεραπείας, ένας καταπληκτικός φίλος, όπου και να πήγε άφησε ένα μεγάλο όνομα σαν γιατρός, σαν επιστήμονας, σαν άνθρωπος. Ο άνθρωπος γιατρός που επί τριάντα σχεδόν χρόνια έδωσε τον εαυτό του και όλη του την αγάπη στην οργάνωση και στήριξη της μονάδας νεφρού Κεφαλονιάς.
Αγαπητός με όλους, χαμογελαστός, με μεγάλη πίστη σε αυτά που πίστευε και έμπρακτα ασκούσε.
Τον αγαπούσα και με αγαπούσε ήταν ο σύμβουλος μου σε ιατρικά θέματα. Δεν θα ξεχάσω όταν πριν μερικά χρόνια μετά από μια ταλαιπωρία που πέρασε, τον συνάντησα στο Αργοστόλι, αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε μου έπιασε το χέρι και το έσφιξε δυνατά στέλνοντας μου το μήνυμα ότι είναι καλά, και περπατώντας αγκαλιασμένοι αναπολήσαμε τις μέρες της μεγάλης φιλίας μας.
Φίλε Σπύρο Αγαπητέ Γιατρέ, καλό σου ταξίδι.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ

ΘΑ ’ΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
Το να αποχαιρετάς έναν φίλο, έναν συναγωνιστή, έναν σύντροφο δεν είναι εύκολο πράγμα. Το να αποχαιρετάς τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο είναι πολύ δύσκολο.
Ο Σπύρος ήταν πάντοτε αγωνιστής – και όταν σπούδαζε ιατρική και όταν ασκούσε την ιατρική. Αγωνίστηκε στα χρόνια της νεότητάς του κατά της χούντας και γι’ αυτό δέχτηκε ποικίλες διώξεις. Ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε, ποτέ δεν αξιοποίησε εκείνη τη συμμετοχή• δεν επιζήτησε την εξαργύρωση. Σεμνός πάντοτε συνέχιζε τη ζωή του, χωρίς να υποστέλλει τη σημαία της διεκδίκησης για μια ουσιαστικά ανεξάρτητη πατρίδα, για μια δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα, για μια ειρηνική, ανθρώπινη ζωή.
Αγωνίστηκε στα χρόνια της ωριμότητάς του από τη θέση του Γιατρού στο Νοσοκομείο του Αργοστολιού για την καλύτερη δυνατή παροχή νοσηλείας στους ασθενείς του. Στον πολύπαθο χώρο της Υγείας έδωσε μικρές και μεγάλες μάχες και δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκρούστηκε με θεσμούς και με πρόσωπα. Γνώστης των προβλημάτων, ποτέ δε σταμάτησε να κρίνει και να κατακρίνει αλλά και να προτείνει και να πράττει. Γιατί ο Σπύρος ήταν κυρίως, όπως και στα νιάτα του, άνθρωπος της πράξης, και όχι μόνο του λόγου.
Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, άσκησε το ιατρικό του λειτούργημα με ευσυνειδησία και αφοσίωση, με επιμονή και πείσμα, πάντοτε υπομονετικός και προσηνής με τους ασθενείς. Και θα υπάρχουν εκατοντάδες συμπολίτες/σσες, που ως ασθενείς του πολλά έχουν να πουν για την ανιδιοτελή φροντίδα, το συνεχές ενδιαφέρον, την ανθρωπιά του Γιατρού Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.
Φεύγεις, φίλε Σπύρο, αλλά εμείς κρατάμε τη λεβεντιά σου.
Φεύγεις, φίλε Σπύρο, αλλά να ξέρεις πως «θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα» για τα οποία αγωνίστηκες, «θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο» της Κεφαλονιάς – για να παραφράσω το λόγο του Γιάννη Ρίτσου.
Από την Αθήνα, όπου βρίσκομαι,
12 Αυγούστου 2017
ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ

ΙΔΡΥΜΑ Γ & Μ ΒΕΡΓΩΤΗ

Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο πάνε πίσω στη δεκαετία του ’60, όταν ο πατέρας του, ο Βυράκης, ένα αξεπέραστο πρότυπο ανθρωπισμού και ανιδιοτέλειας, ήταν ο γιατρός των παιδικών μας χρόνων στα Κοριάννα. O Σπύρος, παιδί ακόμα και με ατίθασο χαρακτήρα, έδινε ωστόσο συγχρόνως δείγματα της έγνοιας του για τον άνθρωπο, δείχνοντας το ενδιαφέρον του για τους ασθενείς του πατέρα του και προσπαθώντας να προσφέρει τη βοήθειά του με όποιο τρόπο μπορούσε.
Αργότερα, στην εποχή της χούντας, ο Σπύρος με την αντιστασιακή του δράση και την «τιμωρία» του με τη στράτευσή του ανέβηκε στο επίπεδο του ήρωα στα μάτια των εφηβικών μας χρόνων, παρά τη σχετικά μικρή ηλικιακή μας διαφορά.
Έχοντας φύγει από το νησί από το 1975, τον Σπύρο ως γιατρό στην Κεφαλονιά τον έζησα λίγο. Τον «γνώρισα» κυρίως μέσα από την ανθρωπιά που έδειχνε και ζεστή φροντίδα που πρόσφερε για συγγενείς μου, ηλικιωμένους κυρίως, ασθενείς του, καθώς επίσης και μέσα από τα νέα για τη μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά του στην τοπική κοινωνία, από γνωστούς και από ειδήσεις στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.
Μα για μένα, ένα από το κυριότερα πράγματα που του οφείλω είναι τούτο: εγκατεστημένος από χρόνια στην Κρήτη και ζώντας στο ίδιο χωριό με ζευγάρι γιατρών, φίλων του και συναγωνιστών του από τον καιρό της χούντας, χαιρόμουν και υπερηφανευόμουν να λέω ότι είμαι Κεφαλονίτης και κοντοχωριανός του Σπύρου.
Στο καλό, Σπύρο, σε ευχαριστούμε.
Α.Μ.

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ
Η Ιατρική οικογένεια των νησιών μας θρηνεί σήμερα την απώλεια του αγαπημένου συναδέλφου και δάσκαλου Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.
Το πέρασμά του άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον ευαίσθητο και δύσκολο τομέα της Υγείας.
Η πληθωρική προσωπικότητά του, η δοτικότητά του, η αφοσίωσή του στον άνθρωπο θα μείνουν χαραγμένα στις μνήμες όλων όσων είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε από κοντά.
Εκφράζουμε τη θερμή μας συμπαράσταση στην οικογένειά του και τους οικείους του.
Καλό σου Ταξίδι Αγαπημένε μας Σπύρο, Συνάδελφε, Δάσκαλε, Φίλε, Άνθρωπε…
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Η Πρόεδρος
Ζαφειράτου Σοφία
Η Γραμματέας
Κομποθέκρα Κότσορου Μαρία

ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ
Με την θλιβερή αναγγελία θανάτου του επί σειρά ετών Ιατρού Συντονιστή Διευθυντή Παθολογικής Κλινικής και Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας του Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλληνίας Λυκιαρδόπουλου Σπυρίδωνα όλο το προσωπικό του Ιδρύματος εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Σας γνωρίζουμε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο θα παραβρεθεί στην εξόδιος ακολουθία.

Δ.Σ. ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Γ.Ν.Κ.
Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου Κεφαλονιάς εκφράζουμε τη λύπη μας για την πρόωρη και απρόσμενη απώλεια του τέως Διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας του νοσοκομείου μας, Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.
Ο αγώνας του για τους αρρώστους, το νοσοκομείο και τη δημόσια υγεία θα μας εμπνέει για πάντα.